خسته ترینم....

انسان می تواند بدون راه رفتن هم خسته شود. اصلا بدون زندگی کردن هم. همین که در زمان رگ زنیِ شب و گریه کودکانه صبح در یک گوشه اتاقش می نشیند و زانوهایش را بغل می کند و چشم به پنجره می دوزد و حتی با ماه و ستارگان خداحافظی می کند و برای پرواز دسته جمعی پرندگان دست تکان می دهد و روحش با تقدیر پچ پچ میکند برای خسته بودنش کافی ست. برای مردنش هم. چنین انسانی جنون را نفس کشیده است و میداند که دیگر خواستن توانستن نیست و لعنت بر آن که این را گفته است و میگوید. چرا که خواستن هایی وجود دارد شبیه به تمنایِ نوجوان شدن زنی پیر و سالخورده با پوستی چروک. هم بعید. هم غیر قابل لمس و هم نشدنی. و ما را چه به دخالت و بازیگوشی در حکمت و سنت و تقدیر حق. ببین. پرنده ها دارن سلام میدن بهم......